masja-in-peru.reismee.nl

Save the best for last!

De zondag was er één om niet snel te vergeten. Geen hele spannende foto's maar daarentegen stond een fantastisch leuke dag met Alanya en dochter Selina in het vooruitzicht. We zijn gaan paardrijden in het Andesgebergte en dat is absoluut indrukwekkend. Onderweg, genietend van het schitterende uitzicht, wordt me vertelt dat de stenen beeldjes op het dak van de huizen de kwade geesten buiten moet houden, zie ik hoe ze kleurpigment van een cactus schrapen, sta ik oog in oog met een enorme lama en doen we onderweg een traditional ijsje. Helemaal leuk. Helemaal lekker. Onderweg wordt mijn paard nog wel even aangevallen én gebeten door een zwerfhond maar dat kan de pret zeker niet drukken. Met verbrande schouders komen we aan op het welkomsfeest van Greet en in-no-time geef ik een rondje aan Peruanen, Belgen, Duitsers en Canadezen. Helemaal leuk dus!

Maandag is een werkdag dus moet ook ik weer vroeg aan de bak. Want laten we wel zijn, een reportage over lijmsnuivende Kinderen is natuurlijk niet compleet zonder lijmsnuivende kinderen. Maar vandaag is het eindelijk zover en wordt mijn geduld alsnog beloond. Blijkbaar is er genoeg vertrouwen en ben ik opgenomen in de groep want de jongens beginnen in mijn bijzijn met het verdelen van de lijm. Eigenlijk komen ze hier om te voetballen maar al snel 'tovert' er één een pot lijm (Africano Cemento de contacto) onder zijn trui vandaan en wordt het gele goedje snel verdeeld onder de groep. Het plastic zakje met lijm verdwijnt in de mouw van hun trui en gaat vervolgens om de neus heen om pas weer te zakken als ze staan te tollen op hun benen. Dat het spul naar behoren werkt blijkt wel uit de wegdraaiende ogen, de hangende koppie's en de zwalkende benen. Echt heel bizar! Natuurlijk wordt er af en toe nog wel een balletje getrapt maar vanaf nu hebben de jongens een hele andere prioriteit en zijn de waarschuwingen van de straatcoach ook even niet aan hun besteed.

Maar goed, op het moment dat jullie dit lezen hang ik alweer hoog en droog boven de Atlantische Oceaan. Weg van mijn 'scary' kamertje en weg van mijn koude douche, weg van de miljoenen hangsloten en weg van de 'soms wat ongemakkelijke' traditionele kus op de wang, weg uit de drukte en weg uit de stank, weg van alle armoede en weg van al het verdriet, weg van de rovers, weg van de boefjes en weg van het schorriemorrie. Maar…, wel weg van een onvergetelijke tijd, met de allerliefste mensen in een waanzinnig mooi land!

Ondertussen heb ik van het thuisfront begrepen dat mijn verhalen in een paar dagen tijd door ruim 150 mensen zijn gelezen. Helemaal leuk natuurlijk! Vanzelfsprekend wil ik iedereen, maar Jacqueline en Willemien in het bijzonder, bedanken voor hun lieve en motiverende woorden. Daarnaast gaat er natuurlijk een dikke pluim naar heel Los Cachorros maar bovenal wil ik Alanya bedanken voor haar gastvrijheid, zorgzaamheid en de onvergetelijke tijd in Ayacucho.

p.s. En aan diegene die ook dit stukje weer hebben gelezen: doe mij, maar met name Carlos een lol en wordt donateur van Los Cachorros!

http://www.loscachorros.nl/documents/doneren.html

Tot de volgende keer maar weer,

Adios Amigos!

Een kaarsje voor Carlos

Na ruim een week ben ik al goed gewend, slaap ik uitstekend, voel ik me prima thuis in Ayacucho en kom ik steeds meer te weten over de straatkinderen die hier met enige regelmaat slapen. Er zijn er bij die op jonge leeftijd al in een strafkamp hebben gezeten, is er ééntje net vrij na een steekpartij en, alhoewel ze zo lekker naar me lachen, jatten ze echt alles onder je kont vandaan (zo hebben ze een paar dagen terug de koelkast opengebroken met een vork). Gelukkig liggen mijn spullen achter dikke sloten maar ik wordt er langzaam wel een beetje kriegel van om constant alles dicht te doen. Ik denk dat ik wel 50 sloten per dag in mijn handen heb. Een cipier is er niets bij! En ondanks dat je van lijmsnuiven loom moet worden zijn deze gasten echt superdruk op zijn tijd. HDHD is er niets bij :) Bij elke foto die ik maak hangen ze om mijn nek om het resultaat te bekijken. Veel erger is dat Carlos, één van de straatkinderen vannacht is ontsnapt, en vermoedelijk toch weer is gaan snuiven. Heel jammer, want de band die is opgebouwd en zijn eerste stapjes naar 'iets' van een betere toekomst komen hierdoor goed in gevaar.

Gisteravond zijn de we straat opgegaan om pannenkoeken te verkopen, heb ik foto's gemaakt van drie vrijwilligers die een restaurant beginnen in Ayacucho en help ik met flyeren. Overdag 'scoor' ik een biertje, bezoek een kerk, voetbal wat met de jongens en vermaak ik me buitengewoon goed op de lokale markt. Vandaag is ook de dag dat de Peruanen gratis naar de dokter en tandarts kunnen en ik fotografeer er lustig op los. Het weer is momenteel echt heerlijk en ik geniet dan ook met enige regelmaat van mijn boek, het uitzicht over Ayacucho en natuurlijk het zonnetje. Morgen gaan we misschien weer paardrijden in de Andes. En nu heb ik afgelopen zomer met mijn twee eigen 'cowboys' een schitterende tocht gemaakt door Shelly Canyon (USA) het Andesgebergte is ook echt wel indrukwekkend. Wordt vervolgd ….

Hallo habitat!

De dag begint zoals gebruikelijk met een steenkoude douche. Heerlijk je haar wassen in water van zo'n vijf graden. Eén voordeel, je bent direct klaar wakker! In de schemer van de ochtend, ik denk dat het zo'n vijf a zes uur is als we op zoek gaan naar kinderen die buiten op straat slapen. Al vrij snel zien we er een aantal liggen. Jongens (maar ook meisje) van zo'n tien jaar oud liggen in elkaar gedraaid, uit de wind, op een stukje karton wat voor enige warmte moet zorgen. Ondanks dat ze slapen blijken ze constant op hun hoede te zijn want als we de kinderen naderen en ik mijn eerste foto's wil nemen openen ze de ogen, springen op en willen er vandaar gaan. Gelukkig kunnen we de kinderen snel uitleggen wie we zijn en dat we wat te eten en drinken voor ze hebben meegenomen.

Vervolgens staan de open riolen van Ayacucho op de planning. Werkelijk waar de meest smerige plek die ik ooit heb gezien. Het riool zo groot als een fietstunnel en gaat gedeeltelijk onder de grond maar er zijn ook hele stukken in de buitenlucht. Gelukkig maar want de stank is echt niet te verdragen. De tocht door dit riool kwam voor mij als een lichte verassing want mijn schoenen zijn nog nat van het fijne slootje van gisteren en dus moet ik het met mijn slippertjes doen. Heerlijk! Overal waar je kijkt ligt afval, ontlasting, dode beesten en mijn eerste stap in het riool is in een plas met ingewanden van één of ander beest. Maar toch, ondanks al deze ellende vind ik het mooi, interessant en spannend tegelijk. Dit is toch een beetje mijn habitat :) De eerste kinderen kennen de straatwerkers en lopen met ons mee. Voor dat ik er erg in heb krijg ik een stok in mijn hand geduwd. Even dacht ik dat de stok als wandelstok moest fungeren maar als snel heb ik door waar hij werkelijk voor is. Overal in het riool lopen zwerfhonden en de stok moet je beschermen tegen aanvallen en de ziektes die die beesten met zich mee dragen. Onderweg zien we jongens en meisjes in alle leeftijden omringd door plastic (snuif)zakjes. De meest meeste kinderen zijn te stoned om te beseffen wat er gaande is maar een enkeling is nuchter en laat ons zien waar ze slapen, snuiven en hun lijm verbergen. Na deze bizarre en zware tocht is dan plots het einde in zicht. Althans, we stuiten op een gesloten hek met daarvoor een parkwachter. En deze vrolijke maneer was niet echt van plan om het hek te openen. Maar goed, we laten het er niet bij zitten en de druk wordt wat opgevoerd. Ik begrijp er niet echt veel van maar als we ons uiteindelijk legitimeren gaat het hek eindelijk open. Gelukkig maar want anders hadden we het hele eind weer terug gemoeten. De rest van de middag geniet ik van het heerlijk zonnetje en pak ik nog een stukje Peru tegen Chili mee. Helaas verliezen 'we' met 2-4 maar dat maakt helemaal niets uit want alsnog ontstaat er een ouderwets voetbalfeestje. Plop!


Boefjes puur sang

Gisteren zijn we op huisbezoek geweest in de achterbuurten van Ayacucho. De verschillende woningen liggen nogal ver uit elkaar en we besluiten met de bus te gaan. Ook hier rijden de bussen niet echt volgens een timetable dus dit heeft al met al best nog wel even geduurd. We gaan langs bij gezinnen waarvan de kinderen bij Los Cachorros wonen en brengen een bezoek aan de ouders van de straatkinderen. Eigenlijk zijn alle gezinnen straatarm, zijn de ouders dikwijls alcohollisten en gebruiken ze fysiek geweld tegen hun kinderen. De veelal getraumatiseerde en verslaafde kinderen leven dan ook noodgedwongen op straat. Deze kinderen die in zeer onhygiënische omstandigheden leven en vaak op jonge leeftijd seksueel misbruikt zijn komen eigenlijk altijd in aanraking met criminaliteit. Zo spreek ik een groepje jongens die huisarrest hebben gekregen van de rechter. Deze kinderen mogen zich voor een bepaalde (lange) tijd niet meer op straat laten zien. Doen ze dat wel dan lopen ze het gevaar opgepakt te worden en belanden ze over het algemeen in de gevangenis. De meeste kinderen die mij zien aankomen met mijn 'huge' camera duiken weg of vluchten verder de wijk in. Maar soms is er een confrontatie, zo was er een 15 jarige jongen die het helemaal niet leuk vond dat ik foto's maakte en begon te schelden en te dreigen met van alles en nog wat. Gelukkig bleek al snel dat het om het spreekwoordelijke 'blaffende honden bijten niet' typetje ging en voor dat ik het wist stond hij met zijn mobieltje foto's van mij te maken! Grappig om te zien dat hoe groot de armoede ook is er wel altijd mobieltjes zijn. In Kenia, in Bangladesh en ook hier weer in Peru. Na deze kleine aanvaring gaan we snel verder en moet ik tot mijn knieën door de meest smerige sloot om bij 't volgende adres te komen. Met doorweekte en stinkende schoenen stappen we binnen bij het volgende gezin. Het is een oud echtpaar die de zorg voor hun kleinkinderen noodgedwongen op hen hebben genomen omdat mama is overleden en papa het een goed idee vond om er plots vandoor te gaan. Het 'huisje' staat vol met emmers water waarin ze de knoflook weken, deze vervolgens allemaal pellen om ze uiteindelijk voor een paar Sol om de markt te verkopen. Jullie begrijpen; geen vetpot! Op de weg terug krijgen een aantal ouders les in de omgang met hun kinderen en gaan we met Jonathan mee naar de kinderrechter. Hij moet zich sinds zijn laatste arrestatie regelmatig melden op het bureau zodat ze hem een klein beetje in de gaten kunnen houden. Jonathan is een straatboefje puur sang maar ik vind het een leukertje!

p.s. Doen! Wordt donateur van Los Cachorrosvia http://www.loscachorros.nl/documents/doneren.html

Groeten uit ....

Na een klein weekje Peru kan ik wel zeggen dat dit een geweldig land is met super aardige mensen. De kinderen in het huis zijn erg aardig voor me en vinden zo'n fotografe best interessant. Alanya is echt een lieverd en neemt me overal mee op sleeptouw. Helemaal leuk dus! Ayacucho is een mooi stadje waar ik me ondertussen goed thuis voel en in tegenstelling tot mijn eerste dagen in Bangladesh, maar zeker die uit de slums van Kenia, zijn de afgelopen dagen redelijk relax verlopen (tegen niemand zeggen maar het lijkt net vakantie).

Op zondag stond er sowieso niet veel op de planning en vandaag vielen er een aantal projecten uit vandaar dat ik het even lekker rustig aan doe. We beginnen de dag met een busrit van zo'n drie kwartier. We volgen twee broertjes naar school. De schooltijden variëren hier nogal maar dat heeft alles te maken met de leeftijd en welvaart van het kind. Zo is de laatste les pas om tien uur 's avonds afgelopen. Hierna brengen we een bezoekje aan Angel. Angel is van school gestuurd maar is nu nog één van de laatste kinderen in de pottenbakkerij want de rest zwerft alweer op straat. Ook bezoek ik een psycholoog die bezig is met Jonathan. Jonathan heeft te veel lijm gesnoven en heeft daardoor moeite met zijn concentratie.

Hierna ben ik 'vrij' en ga ik lekker even alleen de stad in. De eerste de beste tuk-tuk die langsrijd druk ik in mijn beste Spaans aan de kant. Ik ga eerst even shoppen en bezoek daarna het El Museo de la Memoria. Een prachtig museum waar ik bij hoge uitzondering een privé rondleiding krijg. Na een paar uur ben ik de strijd van een enkele vrouw tegen de communistische partij Lichtend Pad wijzer en weet ik alles over de vele massagraven die worden verzwegen door de huidige president van het land. Ik doe ook nog even een rondje markt en onderhandel stevig over de prijzen van mijn hebbedingetjes. Waarschijnlijk ben ik nog altijd veel te duur uit maar het gaat om het idee nietwaar? Ik heb nog altijd geen kurkentrekker kunnen scoren dus koop ik onderweg een medicijn tegen de geesten (lees: wijn in pak) en vervolg mijn trip in de tuk-tuk richting het dagcentrum. Het was een mooie dag. Ik zeg: Hasta Luego :)


Broodje Cuy (spreek uit als koei)

Zoals ik al eerder schreef slaap ik dus helemaal alleen in een soort van schoolgebouw. Lekker leeg. Lekker gehorig. Je kent 't wel, een echt pand waar 'spookjes' zich prima vermaken! Nou vannacht heeft dit pand zijn naam weer goed doen gelden want ik zou zweren dat er schimmen door mijn kamer vlogen. Nu heb ik even getwijfeld aan de hoeveelheid wijn die avond maar ondanks dat sloeg mijn hartje 1000 maal over en brak het zweet me uit. Echt heel vaag! Maar goed, de avond ervoor zijn we lekker op stap geweest met Erik, één van de straatkinderen uit het dagcentrum. Hij heeft die middag samen met een vrijwilliger de lekkerste pasteitjes gemaakt die we gaan verkopen in de straten van Ayacucho. Gewoon met goed gevulde schalen alle winkels af en heul zielig kijken :) Werkt prima want uiteindelijk zijn er nog maar een paar pasteitjes over en is de totale opbrengen voor Erik. Goede zaken dus!

De volgende dag stond er een workshop op de agenda maar die ging helaas niet door. Wel gaan we die middag de ouders van Erik bezoeken. Zijn familie woont in Pacaycasa, een dorpje hoog in de bergen. De tocht begint al goed want de taxi zit met 16 man bommetjevol. Na een flinke rit door het 'niets' van de Andes staat daar opeens een klein huisje. Althans, het lijkt meer op een geitenhok wat jaren geleden al is ingestort maar blijkbaar woont hier zijn familie. Naast de puinzooi waarin ze leven gaat het ook niet echt lekker tussen de ouders van Erik. Moeders krijgt ter plekke de nodige adviezen en gaat mee naar de dichtstbijzijnde huisartspost waar ze wordt onderzocht. Ook ontmoeten we de vader van Erik op een bouwplaats even verder op. Een aardige man die ons de vrucht van een cactus laat proeven. Na even twijfelen neem ik toch een hapje en blijkt dit gewoon heel erg lekker te zijn. Als we weer verder rijden zie ik langs de weg hoe er varkens worden geslacht en stoppen we nog even bij een begraafplaats. Het kan wel een soppie gebruiken maar de plek is prachtig.

Na al deze ongezelligheid is het tijd voor iets cultureels. In de buurt van het dorpje Quinua bezoeken we de 44 meter hoge obelisk ter nagedachtenis aan de 44-jaar strijd voor onafhankelijkheid. Vervolgens laden we de batterij op met een overheerlijke puck picante (rijst, aardappelen in bietensaus en varken) want we gaan paardrijden. Echt supertof om op bijna 4000 meter door het Andesgebergte te rijden. Na het paardrijden belanden we met de taxi in een echt caviafestival. En nu moeten jullie eens raden wat ze daar dan zoal eten? Precies, cavia! Nou ik sla even over en geniet van een lokaal biertje in het zonnetje. Na het eten bij Alanya spring ik in de taxi die nadrukkelijk wordt verzocht pas weer verder te rijden als ik de deur van mijn kamertje heb afgesloten! Ik zet mijn foto's en mijn filmmateriaal om mijn extra HD en schenk een goed glas in van mijn zelf gesnaaide fles wijn. Proost!

p.s. Net in mijn mailbox: Uit ruim 250 inzendingen is mijn foto uit Thika Kenia gekozen tot één van de vijf beste en hangt van 3 t/m 6 november op het Fotofestival aan de Maas in Rotterdam. Komt dat zien! http://www.digifotopro.nl/content/uitslag-fotowedstrijd-raw

Los primeros dias

Met een kneiter van een koppijn wordt ik wakker op mijn eerste dag in Ayacucho. De dag ervoor is door m'n enorme vertraging helemaal verloren gegaan. Maar goed, een handje Saridons doet wonderen en gelukkig belt Erwin even voor de nodige inspiratie en energie. Als Alanya is gearriveerd doen we het ontbijt en ga ik met een straatwerken richting een pleintje waar de straatkinderen worden opgevangen. Tijdens een potje voetbal wordt er spelenderwijs wat met de kinderen gesproken. Hoe 't met ze gaat, waar ze die nacht hebben geslapen, wat ze hebben gegeten en of ze überhaupt iets hebben gegeten. Vervolgens gaan de kinderen op kosten van Los Cachorros in het naastgelegen zwembad lekker zwemmen en delen we shampoo uit zodat de kinderen zichzelf ook wassen.

Ayacucho ziet er op het eerste gezicht best grappig uit en na zessen stromen de straatjes vol het echte Peruaanse buitenleven. Helemaal leuk! Zeker omdat ik om de hoek slaap en volop misbruik ga maken van al deze gezelligheid. Overdag rijden de Tuk Tuks je voor één Sol (zo'n 30 cent) door het hele centrum. Onderweg stoppen we even bij een pannenkoekenkraampje van Los Cachorros voor een kleine bite. De plaatselijke autoriteiten knijpen drie maal per week een oogje toe zodat er hier een klein extraatje verdient kan worden. Vervolgens lopen we verder en stranden in een optocht met de meest mooie lampionnen. Echt te leuk! Hierna ga ik nog even een kijkje nemen bij wat kinderen die beownies aan het bakken zijn en sluit ik mijn dag af bij ViaVia (http://www.viaviacafe.com/nl/ayacucho) Een hostel met meerdere vestigingen over de wereld. Na het lekkere eten op deze prachtlocatie besluit ik maar weer eens naar mijn kamertje te gaan.

Mijn kamertje is klein, heeft nauwelijks ventilatie en hangt vol met sloten. Eén om de gang op te komen, één om mijn kamer te openen en één aan de buitenkant van het toilet. Een ander leuk detail is dat mijn kamer bekend staat als de kamer vol geesten. Tot dusver zijn er nog niet heel veel die hier (durven) slapen en de kinderen kijken me ook vol verbazing aan als in naar mijn kamertje vertrek. Overigens ben ik vannacht al wel wakker geschrokken omdat ik dacht de douche te horen …., maar gelukkig was 't gewoon de regen :)

La La Lima

Okee, de jetlag hakt er lekker in en ik ben om 6 uur al helemaal klaar voor het ontbijt. Maar aangezien het hele hotel nog niets van eten moet hebben dood ik de tijd met een douche, het gebruikelijke internet en doe ik een rondje hotel. Als ik ruim een uur later aan mijn eerste hap wil beginnen voel ik iets vreemds langs mijn been glijden. Nu ben ik ondertussen best wel wat gewend maar tot mijn verbazing 'lopen' er twee vrij forse schildpadden onder mijn tafeltje door in de hoop dat ik niet alles voor mezelf houd. Nu heb ik best wel eens een schildpad gezien (sterker nog; vorig jaar heb ik minuten achter een zee schildpad van een meter doorsnee gedoken) maar midden in de stad, op de tweede verdieping, verwacht je deze mooie beesten niet. Toch? Maar het blijft niet bij schildpadden alleen, al snel ben ik omringd door witte duiven, een pauw, een hond en papa en mama papegaai. Afgezien van het lullige straaltje water wat door moet gaan voor douche is het een prima hotel. Midden in de stad met een prachtige binnentuin en uitzicht op een indrukwekkende San Sebastian. En dat ik al twee keer me uit ben gevraagd werkt natuurlijk in hun voordeel :)

Rond een uurtje of tien pak ik een taxi en laat ik me afzetten bij het hotel van Ivo. De taxichauffeur was erg onder de indruk van het überluxe 'piloten'hotel en kon nog net op tijd stoppen. Naast piloot van mijn vlucht naar Peru is Ivo al tientallen jaren een goede vriend en dus gaan wij vandaag eens lekker genieten van het relaxte leventje in Lima. We doen even een Starbucks en gaan snel door naar het Presidential Palace voor de wisseling van de wacht. We bekijken het ietwat toeristische schouwspel en besluiten dat het tijd is voor de allerlekkerste Sushi van de hele wereld. Visje moet zwemmen dus we zitten al snel aan 't bier. Vervolgens laten we ons rijden richting het strand bij Miraflores en doen daar een flesje rosé. Proost! De rest van de middag doen we niet veel meer als hier-en-daar een hapje en op zijn tijd een drankje. Lima is, zeker als het weer wat tegenzit niet echt een hele mooie stad maar dit wordt ruimschoots gecompenseerd door de gezelligheid op straat. Ik houd mijn ogen goed open want over twee weken ben ik hier weer en moet er natuurlijk even geshopt worden. Licht aangeschoten skip ik het Reggea feest en besluit ik mijn bedje lekker vroeg op te zoeken. Morgen om vier uur gaat gaat tenslotte het wekkertje weer.