Zoals ik al eerder schreef slaap ik dus helemaal alleen in een soort van schoolgebouw. Lekker leeg. Lekker gehorig. Je kent 't wel, een echt pand waar 'spookjes' zich prima vermaken! Nou vannacht heeft dit pand zijn naam weer goed doen gelden want ik zou zweren dat er schimmen door mijn kamer vlogen. Nu heb ik even getwijfeld aan de hoeveelheid wijn die avond maar ondanks dat sloeg mijn hartje 1000 maal over en brak het zweet me uit. Echt heel vaag! Maar goed, de avond ervoor zijn we lekker op stap geweest met Erik, één van de straatkinderen uit het dagcentrum. Hij heeft die middag samen met een vrijwilliger de lekkerste pasteitjes gemaakt die we gaan verkopen in de straten van Ayacucho. Gewoon met goed gevulde schalen alle winkels af en heul zielig kijken :) Werkt prima want uiteindelijk zijn er nog maar een paar pasteitjes over en is de totale opbrengen voor Erik. Goede zaken dus!

De volgende dag stond er een workshop op de agenda maar die ging helaas niet door. Wel gaan we die middag de ouders van Erik bezoeken. Zijn familie woont in Pacaycasa, een dorpje hoog in de bergen. De tocht begint al goed want de taxi zit met 16 man bommetjevol. Na een flinke rit door het 'niets' van de Andes staat daar opeens een klein huisje. Althans, het lijkt meer op een geitenhok wat jaren geleden al is ingestort maar blijkbaar woont hier zijn familie. Naast de puinzooi waarin ze leven gaat het ook niet echt lekker tussen de ouders van Erik. Moeders krijgt ter plekke de nodige adviezen en gaat mee naar de dichtstbijzijnde huisartspost waar ze wordt onderzocht. Ook ontmoeten we de vader van Erik op een bouwplaats even verder op. Een aardige man die ons de vrucht van een cactus laat proeven. Na even twijfelen neem ik toch een hapje en blijkt dit gewoon heel erg lekker te zijn. Als we weer verder rijden zie ik langs de weg hoe er varkens worden geslacht en stoppen we nog even bij een begraafplaats. Het kan wel een soppie gebruiken maar de plek is prachtig.

Na al deze ongezelligheid is het tijd voor iets cultureels. In de buurt van het dorpje Quinua bezoeken we de 44 meter hoge obelisk ter nagedachtenis aan de 44-jaar strijd voor onafhankelijkheid. Vervolgens laden we de batterij op met een overheerlijke puck picante (rijst, aardappelen in bietensaus en varken) want we gaan paardrijden. Echt supertof om op bijna 4000 meter door het Andesgebergte te rijden. Na het paardrijden belanden we met de taxi in een echt caviafestival. En nu moeten jullie eens raden wat ze daar dan zoal eten? Precies, cavia! Nou ik sla even over en geniet van een lokaal biertje in het zonnetje. Na het eten bij Alanya spring ik in de taxi die nadrukkelijk wordt verzocht pas weer verder te rijden als ik de deur van mijn kamertje heb afgesloten! Ik zet mijn foto's en mijn filmmateriaal om mijn extra HD en schenk een goed glas in van mijn zelf gesnaaide fles wijn. Proost!

p.s. Net in mijn mailbox: Uit ruim 250 inzendingen is mijn foto uit Thika Kenia gekozen tot één van de vijf beste en hangt van 3 t/m 6 november op het Fotofestival aan de Maas in Rotterdam. Komt dat zien! http://www.digifotopro.nl/content/uitslag-fotowedstrijd-raw