De dag begint zoals gebruikelijk met een steenkoude douche. Heerlijk je haar wassen in water van zo'n vijf graden. Eén voordeel, je bent direct klaar wakker! In de schemer van de ochtend, ik denk dat het zo'n vijf a zes uur is als we op zoek gaan naar kinderen die buiten op straat slapen. Al vrij snel zien we er een aantal liggen. Jongens (maar ook meisje) van zo'n tien jaar oud liggen in elkaar gedraaid, uit de wind, op een stukje karton wat voor enige warmte moet zorgen. Ondanks dat ze slapen blijken ze constant op hun hoede te zijn want als we de kinderen naderen en ik mijn eerste foto's wil nemen openen ze de ogen, springen op en willen er vandaar gaan. Gelukkig kunnen we de kinderen snel uitleggen wie we zijn en dat we wat te eten en drinken voor ze hebben meegenomen.

Vervolgens staan de open riolen van Ayacucho op de planning. Werkelijk waar de meest smerige plek die ik ooit heb gezien. Het riool zo groot als een fietstunnel en gaat gedeeltelijk onder de grond maar er zijn ook hele stukken in de buitenlucht. Gelukkig maar want de stank is echt niet te verdragen. De tocht door dit riool kwam voor mij als een lichte verassing want mijn schoenen zijn nog nat van het fijne slootje van gisteren en dus moet ik het met mijn slippertjes doen. Heerlijk! Overal waar je kijkt ligt afval, ontlasting, dode beesten en mijn eerste stap in het riool is in een plas met ingewanden van één of ander beest. Maar toch, ondanks al deze ellende vind ik het mooi, interessant en spannend tegelijk. Dit is toch een beetje mijn habitat :) De eerste kinderen kennen de straatwerkers en lopen met ons mee. Voor dat ik er erg in heb krijg ik een stok in mijn hand geduwd. Even dacht ik dat de stok als wandelstok moest fungeren maar als snel heb ik door waar hij werkelijk voor is. Overal in het riool lopen zwerfhonden en de stok moet je beschermen tegen aanvallen en de ziektes die die beesten met zich mee dragen. Onderweg zien we jongens en meisjes in alle leeftijden omringd door plastic (snuif)zakjes. De meest meeste kinderen zijn te stoned om te beseffen wat er gaande is maar een enkeling is nuchter en laat ons zien waar ze slapen, snuiven en hun lijm verbergen. Na deze bizarre en zware tocht is dan plots het einde in zicht. Althans, we stuiten op een gesloten hek met daarvoor een parkwachter. En deze vrolijke maneer was niet echt van plan om het hek te openen. Maar goed, we laten het er niet bij zitten en de druk wordt wat opgevoerd. Ik begrijp er niet echt veel van maar als we ons uiteindelijk legitimeren gaat het hek eindelijk open. Gelukkig maar want anders hadden we het hele eind weer terug gemoeten. De rest van de middag geniet ik van het heerlijk zonnetje en pak ik nog een stukje Peru tegen Chili mee. Helaas verliezen 'we' met 2-4 maar dat maakt helemaal niets uit want alsnog ontstaat er een ouderwets voetbalfeestje. Plop!