De zondag was er één om niet snel te vergeten. Geen hele spannende foto's maar daarentegen stond een fantastisch leuke dag met Alanya en dochter Selina in het vooruitzicht. We zijn gaan paardrijden in het Andesgebergte en dat is absoluut indrukwekkend. Onderweg, genietend van het schitterende uitzicht, wordt me vertelt dat de stenen beeldjes op het dak van de huizen de kwade geesten buiten moet houden, zie ik hoe ze kleurpigment van een cactus schrapen, sta ik oog in oog met een enorme lama en doen we onderweg een traditional ijsje. Helemaal leuk. Helemaal lekker. Onderweg wordt mijn paard nog wel even aangevallen én gebeten door een zwerfhond maar dat kan de pret zeker niet drukken. Met verbrande schouders komen we aan op het welkomsfeest van Greet en in-no-time geef ik een rondje aan Peruanen, Belgen, Duitsers en Canadezen. Helemaal leuk dus!

Maandag is een werkdag dus moet ook ik weer vroeg aan de bak. Want laten we wel zijn, een reportage over lijmsnuivende Kinderen is natuurlijk niet compleet zonder lijmsnuivende kinderen. Maar vandaag is het eindelijk zover en wordt mijn geduld alsnog beloond. Blijkbaar is er genoeg vertrouwen en ben ik opgenomen in de groep want de jongens beginnen in mijn bijzijn met het verdelen van de lijm. Eigenlijk komen ze hier om te voetballen maar al snel 'tovert' er één een pot lijm (Africano Cemento de contacto) onder zijn trui vandaan en wordt het gele goedje snel verdeeld onder de groep. Het plastic zakje met lijm verdwijnt in de mouw van hun trui en gaat vervolgens om de neus heen om pas weer te zakken als ze staan te tollen op hun benen. Dat het spul naar behoren werkt blijkt wel uit de wegdraaiende ogen, de hangende koppie's en de zwalkende benen. Echt heel bizar! Natuurlijk wordt er af en toe nog wel een balletje getrapt maar vanaf nu hebben de jongens een hele andere prioriteit en zijn de waarschuwingen van de straatcoach ook even niet aan hun besteed.

Maar goed, op het moment dat jullie dit lezen hang ik alweer hoog en droog boven de Atlantische Oceaan. Weg van mijn 'scary' kamertje en weg van mijn koude douche, weg van de miljoenen hangsloten en weg van de 'soms wat ongemakkelijke' traditionele kus op de wang, weg uit de drukte en weg uit de stank, weg van alle armoede en weg van al het verdriet, weg van de rovers, weg van de boefjes en weg van het schorriemorrie. Maar…, wel weg van een onvergetelijke tijd, met de allerliefste mensen in een waanzinnig mooi land!

Ondertussen heb ik van het thuisfront begrepen dat mijn verhalen in een paar dagen tijd door ruim 150 mensen zijn gelezen. Helemaal leuk natuurlijk! Vanzelfsprekend wil ik iedereen, maar Jacqueline en Willemien in het bijzonder, bedanken voor hun lieve en motiverende woorden. Daarnaast gaat er natuurlijk een dikke pluim naar heel Los Cachorros maar bovenal wil ik Alanya bedanken voor haar gastvrijheid, zorgzaamheid en de onvergetelijke tijd in Ayacucho.

p.s. En aan diegene die ook dit stukje weer hebben gelezen: doe mij, maar met name Carlos een lol en wordt donateur van Los Cachorros!

http://www.loscachorros.nl/documents/doneren.html

Tot de volgende keer maar weer,

Adios Amigos!