Na ruim een week ben ik al goed gewend, slaap ik uitstekend, voel ik me prima thuis in Ayacucho en kom ik steeds meer te weten over de straatkinderen die hier met enige regelmaat slapen. Er zijn er bij die op jonge leeftijd al in een strafkamp hebben gezeten, is er ééntje net vrij na een steekpartij en, alhoewel ze zo lekker naar me lachen, jatten ze echt alles onder je kont vandaan (zo hebben ze een paar dagen terug de koelkast opengebroken met een vork). Gelukkig liggen mijn spullen achter dikke sloten maar ik wordt er langzaam wel een beetje kriegel van om constant alles dicht te doen. Ik denk dat ik wel 50 sloten per dag in mijn handen heb. Een cipier is er niets bij! En ondanks dat je van lijmsnuiven loom moet worden zijn deze gasten echt superdruk op zijn tijd. HDHD is er niets bij :) Bij elke foto die ik maak hangen ze om mijn nek om het resultaat te bekijken. Veel erger is dat Carlos, één van de straatkinderen vannacht is ontsnapt, en vermoedelijk toch weer is gaan snuiven. Heel jammer, want de band die is opgebouwd en zijn eerste stapjes naar 'iets' van een betere toekomst komen hierdoor goed in gevaar.

Gisteravond zijn de we straat opgegaan om pannenkoeken te verkopen, heb ik foto's gemaakt van drie vrijwilligers die een restaurant beginnen in Ayacucho en help ik met flyeren. Overdag 'scoor' ik een biertje, bezoek een kerk, voetbal wat met de jongens en vermaak ik me buitengewoon goed op de lokale markt. Vandaag is ook de dag dat de Peruanen gratis naar de dokter en tandarts kunnen en ik fotografeer er lustig op los. Het weer is momenteel echt heerlijk en ik geniet dan ook met enige regelmaat van mijn boek, het uitzicht over Ayacucho en natuurlijk het zonnetje. Morgen gaan we misschien weer paardrijden in de Andes. En nu heb ik afgelopen zomer met mijn twee eigen 'cowboys' een schitterende tocht gemaakt door Shelly Canyon (USA) het Andesgebergte is ook echt wel indrukwekkend. Wordt vervolgd ….